جمله‌ی ستایش‌آمیزی که قوم لوط درباره حضرت لوط و پیروانش گفتند
خداوند در قرآن کریم قسمتی از ماجرای حضرت لوط با قومش را این‌چنین بیان می‌کند که:
وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمِینَ
إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ
وَ ما کانَ جَوابَ قَوْمِهِ إِلاَّ أَنْ قالُوا أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْیَتِکُمْ إِنَّهُمْ أُناسٌ یَتَطَهَّرُونَ[1]
و (به خاطر آورید) لوط را، هنگامی‌که به قوم خود گفت: «آیا عمل بسیار زشتى را انجام مىدهید که هیچ‌یک از جهانیان، پیش از شما انجام نداده است؟! آیا شما از روى شهوت به سراغ مردان مىروید، نه زنان؟! شما گروه اسراف‌کار (و منحرفى) هستید!»؛ ولى پاسخ قومش چیزى جز این نبود که گفتند: «این‌ها را از شهر و دیار خود بیرون کنید، که این‌ها مردمى هستند که پاک‌دامنی را مىطلبند (و با ما هم‌صدا نیستند!)»
جمله ى «إِنَّهُمْ أُناسٌ یَتَطَهَّرُونَ» دو گونه تفسیر شده است:
نخست آن‌که، قوم لوط، آن‌قدر به فساد و انحراف کشیده شده بودند که پاک بودن را جرم مىدانستند و مىخواستند مؤمنان را به جرم پاک‌دامنی از شهر خارج کنند؛ چون مؤمنان را مزاحم شهوات خویش مىدیدند. این کار در حقیقت، حُسن حضرت لوط و پیروان او بود ولى مردم شهر بر آن‌ها عیب می‌دانستند.[2]
دوم آن‌که، قوم لوط او و پیروانش را متّهم به تظاهر به پاک‌دامنی و ریاکارى مىکردند.[3]
البته هر دو احتمال در این آیه قابل‌جمع است، ولى ظاهر آیه همان معناى اول است.[4]
نکته مهمی که از این آیه استفاده می‌شود این است که:
اولاً: گناهکاران قوم لوط از زشتى و گناهکارى خویش و پاکى لوط و پیروانش آگاه بودند و به پاک‌دامنی آنان اعتراف داشتند.[5]
ثانیاً: اگر گناه و فساد در جامعه اى زیاد شود، پاکى جرم به شمار مىآید و پاکان جامعه منزوى مىگردند و تحت‌فشار قرار مىگیرند و ممکن است تهدید به تبعید شوند.[6]
[1] سوره اعراف، آیات 80 الی 82
[2] التبیان فی تفسیر القرآن، ج4، ص 458؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج4، ص 685
[3] تفسیر قرآن مهر، ج7، ص 156
[4] تفسیر قرآن مهر، ج7، ص 156
[5] تفسیر قرآن مهر، ج7، ص 156
[6] تفسیر قرآن مهر، ج7، ص 156