تفسیر روایتی که دوست داشتن علی (علیه‌السلام) را کار نیکی می‌داند که هیچ گناهی به آن آسیب نمی‌رساند
دوشنبه, ۲۴ دی ۱۴۰۳، ۱۱:۵۴ ب.ظ
از رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله روایت شده که فرمودند:
«حُبُّ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ حَسَنَةٌ لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ وَ بُغْضُهُ سَیِّئَةٌ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة»[1]
[دوست داشتن علی (علیه‌السلام) کار نیکی است که هیچ گناهی به آن آسیب نمی‌رساند و دشمن داشتن آن حضرت گناهی است که با وجود آن هیچ کار نیکی به انسان نفع نمی‌رساند].
توجه باشد که این روایت بدین معنی نیست که گناهان هیچ اثری در سرنوشت دوستدار حضرت علی علیه السلام ندارند؛ بلکه این روایت نهایت چیزی که می رساند این است که اگر کسی حضرت علی علیه السلام را دوست داشته باشد، گناهان باعث نمی شود که این محبت نسبت به آن حضرت از بین برود یا کم شود.
بنابراین این قبیل روایات را باید با روایاتی که انجام واجبات و ترک محرمات را شرط بندگی و تشیع می‌دانند جمع‌بندی کرد.
مثلاً چنین توجیه کنیم که دوستدار حضرت علی علیه السلام به شرط انجام شرایط بندگی باعث ورود در بهشت است؛ لذا تشیع و ولایتی موجب نجات انسان خواهد بود که توأم با امتثال اوامر اهل‌بیت علیهم‌السلام مبنی بر انجام تکالیف الهی و ترک مناهی او باشد. همچنانکه از ابو بصیر صحابی معروف امام صادق علیه‌السلام روایت شده که گوید: خدمت ام حمیده (همسر امام صادق علیه‌السلام) رفتم که او را در شهادت امام صادق علیه‌السلام تسلیت‌گویم. ام حمیده گریست و من نیز از گریه ایشان گریستم. سپس به من گفتند: اى ابا محمد، اگر امام صادق علیه‌السلام را وقت مرگ مى دیدى، هرآینه چیز عجیبى را مشاهده مى کردى. آن حضرت چشمانش را گشود و فرمود: «همه‌کسانی که بین من و ایشان خویشاوندی است را گردم جمع کنید». ما هم همه خویشاوندان حضرت را جمع کردیم، طوری که احدی نماند که نیامده باشد. در این هنگام آن حضرت به آنها نگاهى کرد و فرمود «إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ»[2] [به‌راستی شفاعت ما به کسى که نماز را سبک بشمارد نمی رسد].
و یا چنین تحلیل که دوستدار امیرالمؤمنین در نهایت به بهشت می‌رود هرچند شاید به خاطر گناهانی که انجام داده در این دنیا گرفتار مصائب شود و یا در عالم قبر یا قیامت مدتی گرفتار عذاب خداوند شود؛
و یا چنین بگوییم که دوستدار حضرت علی علیه‌السلام به دلیل نعمت محبت و ولایت آن حضرت در نهایت موفق به توبه شده و گناهانش پاک می‌شود و پس از آن وارد بهشت خواهد شد.
[1] کشف الغمة فی معرفة الأئمة (ط - القدیمة) ؛ ج1 ؛ ص105
[2] المحاسن ؛ احمد بن محمد بن خالد برقى ؛ ج1؛ دار الکتب الإسلامیة ؛ ص: 80