روایت شده که جمعى از اصحاب امام صادق علیه‌السلام خدمت آن حضرت بودند و در میان آنها هشام بن حکم نیز حضور داشت. امام علیه‌السلام از هشام خواست تا مناظره‌‌اش با عمرو بن عبید را گزارش نماید. هشام سؤال خود از عمرو بن عبید را اینچنین بازگو کرد که:
چشمت، گوشت، شامه‌ات، چشایی‌ات، لامسه‌ات و خلاصه تمامی حواست اگر بدون هیچ عیب و نقصی هم کار کنند، یک چیز که نداشته باشی، همه‌ی آنها لنگ خواهند بود!
گفت: برای شناخت حقیقت، قرآن ما را بس است و وجود امام لزومی ندارد!
گفتم: هم داعش و هم شیعه و سنی، قرآن واحد دارند؛ درحالی‌که هرکدام خود را پیرو قرآن می‌داند و با قرآن علیه دیگران احتجاج می‌کند! اگر قرآن کفایت می‌کند چرا این همه اختلاف در فهم قرآن وجود دارد و از کجا معلوم کدام تفسیر مطابق واقع است؟!