قیّم قرآن

گفت: برای شناخت حقیقت، قرآن ما را بس است و وجود امام لزومی ندارد!

گفتم: هم داعش و هم شیعه و سنی، قرآن واحد دارند؛ درحالی‌که هرکدام خود را پیرو قرآن می‌داند و با قرآن علیه دیگران احتجاج می‌کند! اگر قرآن کفایت می‌کند چرا این‌ همه اختلاف در فهم قرآن وجود دارد و از کجا معلوم کدام تفسیر مطابق واقع است؟!

پس باید امامی باشد تا تفسیر حقیقی قرآن را بیان کند.[1]

همچنانکه از منصور بن حازم‏ نقل شده که به امام صادق علیه السلام عرض کرم:

من به مردم (اهل سنت) گفتم: آیا شما می دانید که پیغمبر حجت خدا در میان خلقش بود؟

گفتند: آرى.

گفتم: چون پیغمبر درگذشت، حجت خدا بر خلقش کیست؟

گفتند: قرآن.

(منصور بن حازم گفت:) «فَنَظَرْتُ‏ فِی الْقُرْآنِ‏ فَإِذَا هُوَ یُخَاصِمُ بِهِ الْمُرْجِئُ‏ وَ الْقَدَرِیُّ وَ الزِّنْدِیقُ‏ الَّذِی لَا یُؤْمِنُ بِهِ حَتَّى یَغْلِبَ الرِّجَالَ بِخُصُومَتِهِ‏ فَعَرَفْتُ أَنَّ الْقُرْآنَ لَا یَکُونُ حُجَّةً إِلَّا بِقَیِّمٍ فَما قَالَ فِیهِ مِنْ شَیْ‏ءٍ کَانَ حَقّاً‏» [من در قرآن نظر کردم و دیدم مُرجئی مذهب و قَدَری مذهب و زندیق که به قرآن ایمان ندارد، براى مباحثه و غلبه بر مردان در مجادله به قرآن استدلال می کنند، (و آیات قرآن را برأى و سلیقه خویش بر معتقد خود تطبیق می کنند) پس دانستم که قرآن بدون قیم (سرپرستى که آن را طبق واقع و حقیقت تفسیر کند) حجت نباشد و آن قیم هر چه نسبت به قرآن گوید حق است].

پس به ایشان گفتم: قیم‏ قرآن کیست؟

گفتند: ابن مسعود قرآن را می دانست، عمر هم می دانست، حذیفة هم می دانست.

گفتم تمام قرآن را؟

گفتند: نه.

(منصور بن حازم گفت:) من کسی را ندیدم که بگوید کسى جز على (علیه السلام) تمام قرآن را می دانست و چون مطلبى میان مردمى باشد که همه بگوید نمی دانم، على بن ابى طالب (علیه السلام) گوید می دانم، پس گواهى دهم که على (ع) قیم قرآن باشد و اطاعتش لازم است و اوست حجت خدا بعد از پیغمبر بر مردم و اوست که هر چه نسبت بقرآن گوید حق است.

حضرت فرمود: خدایت رحمت کند.

الکافی، چاپ إسلامیة، ج‏1، ص 169، ترجمه مصطفوی