عذابی که قوم یزید دچار شده بودند
از ضحاک بن عبدالله یکی از یاران امام حسین علیه‌السلام نقل شده که:
در شب عاشورا گروهى از لشکریان عمر بن سعد براى اطلاع از احوال امام حسین علیه‌السلام و یاوران او نزدیک خیام آن حضرت آمدند.
در آن هنگام حضرت امام حسین علیه‌السلام به تلاوت قرآن مشغول بود و این آیه را تلاوت کرد که:
«وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهین ما کانَ اللَّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنینَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَیْهِ حَتَّى یَمیزَ الْخَبیثَ مِنَ الطَّیِّب»[1]
مردم کافر خیال نکنند ما براثر علاقه به آنها ایشان را مهلت داده‌ایم؛ بلکه مهلت دادن ما به ایشان به خاطر این بوده تا گناهشان زیادتر شود و به عذاب دردناک مبتلا شوند خداى متعال بندگان مؤمن را به وضعى که شما هستید وانمى‌گذارد مگر براى اینکه بد از خوب نمودار شود.[2]
پیام این آیه که امام حسین علیه‌السلام آن را تلاوت نمودند این است که حکومت‌های مستکبری همچون قوم یزید که با لشکری عظیم از قدرت و ثروت، ملت‌های مظلوم را محاصره کرده و به آنان ظلم می‌کنند، هرگز به قدرت و شوکت ظاهری خود ننازند و خیال نکنند که این سلطه ظاهری آنان نشانه این است که خداوند از آنان راضی است؛ بلکه این نوعی عذاب استدراج و سنت امهال است که بر طبق آن خداوند در مقابل عصیان طغیان عده‌ای به آنان نعمت زیاد می‌دهد تا در اثر آن سرخوش و سرگرم شوند و بدین ترتیب بر گناه و عذاب آنان افزود شود.
