وصیت اولین شهید روز عاشورا
یکی از شیعیان واقعی امیرالمؤمنین علیه‌السلام و از یاران امام حسین علیه‌السلام «مسلم بن عوسجه» بود.
برطبق برخی از نقل ها، مسلم بن عوسجه اولین نفر از یاران امام حسین علیه‌السلام لود که در روز عاشورا به شهادت رسید.[1]
نقل شده که وقتی مسلم بن عوسجه به شهادت رسید دو نفر بر بالین او حاضر شدند:
اولین نفری که بر بالین مسلم بن عوسجه حاضر شد امام حسین علیه‌السلام بود. آن حضرت زمانی بر بالین مسلم آمد که هنوز مسلم رمقی بر بدن داشت و خطاب به مسلم فرمود:
«رحمک الله یا مسلم» (ای مسلم خدا تو را رحمت کند). آنگاه این آیه شریفه را تلاوت فرمود:
«فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ ینْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلا [برخى از مؤمنان پیمان خود را به آخر بردند (و در راه حق به شهادت رسیدند) و برخى دیگر در انتظار شهادت بسر مى‌برند و هرگز در عهد و پیمان خود تغییر و تبدیل ندادند].
دومین نفری که بر بالین مسلم بن عوسجه حاضر شد، دوست دیرینش حبیب بن مظاهر بود. حبیب به مسلم نزدیک شد و گفت: چه سخت است بر من که به خاک افتادن تو را شاهد باشم؛ تو را بهشت مژده باد!
اما آنچه در لحظات آخر عمر مسلم بن عوسجه، توجه انسان را به آن جلب می‌کند، وصیت مسلم به حبیب است.
طبیعی است که وصیت انسان در لحظات آخر عمر، یکی از مهم‌ترین دغدغه‌ها و خواسته‌های او است.
در تاریخ چنین نقل شده که مسلم بن عوسجه در لحظات آخر عمر درحالی‌که به‌سوی امام اشاره مى‌کرد، به حبیب گفت:
«تو را به این آقا وصیت مى‌کنم که هرگز از او جدا نشوى تا این‌که در راهش جان‌دهی».
حبیب گفت: به خداى کعبه، چنین خواهم کرد.
آنگاه مسلم از دنیا رحلت کرد! [2]
این حاکی از شدت ولایت‌پذیری و محبت مسلم نسبت به امام زمانش بود؛ به‌طوری‌که نه‌تنها جان خودش را برای امامش فدا نمود بلکه آرزو داشت دیگران نیز بعد از او برای امام فدا شوند.
و چه سعادتی داشت این سرباز باوفا که در لحظات آخر عمرش امام بر بالین او حاضر شد و مورد دعای خیر و طلب رحمت آن حضرت نیز واقع شد