روایت شده که جمعى از اصحاب امام صادق علیه‌السلام خدمت آن حضرت بودند و در میان آنها هشام بن حکم نیز حضور داشت. امام علیه‌السلام از هشام خواست تا مناظره‌‌اش با عمرو بن عبید را گزارش نماید. هشام سؤال خود از عمرو بن عبید را اینچنین بازگو کرد که:
امیدمان به تو است در این روزهای سخت؛ توئی که فرمودی ...
بی‌جهت نیست که اکنون هم همان حس کودکیم را دارم؛ چون تو مراقبم هستی؛ توئی که وقتی زمین می‌خورم دستم را می‌گیری و اگر صدایت می‌کنم یاریم می‌کنی؛ چرا که خودت فرمودی ...
آقای من! حتی اگر ظاهر هم نباشی، جهان از وجود تو بی‌بهره نیست؛ مثل خورشید پشت ابر که حرارت و نورش را - ولو با شدت کمتر - از اهل زمین دریغ نمی‌کند.
گفت: برای شناخت حقیقت، قرآن ما را بس است و وجود امام لزومی ندارد!
گفتم: هم داعش و هم شیعه و سنی، قرآن واحد دارند؛ درحالی‌که هرکدام خود را پیرو قرآن می‌داند و با قرآن علیه دیگران احتجاج می‌کند! اگر قرآن کفایت می‌کند چرا این همه اختلاف در فهم قرآن وجود دارد و از کجا معلوم کدام تفسیر مطابق واقع است؟!