بلائی که گناه بر سر انسان می‌آورد!

درسی از صفحه دوازدهم قرآن کریم

انسان در ارتکاب گناه‌، کار خود را به جایی می‌رساند که دیگر راه نجاتی برای او باقی نمی‌ماند و مستوجب آتش جهنم می‌شود؛ و آن، هنگامی است که گناه او را چنان احاطه کند که هیچ راه و روزنه‏اى براى اینکه هدایت به وى روى آورد، باقى نماند؛[1]

بمانند کرم ابریشم که مشغول رسیدن پیلۀ ابریشم بر اطراف خود می‌شود و همین‌که خود را در محاصرۀ پیلۀ خودتنیده‌اش دید و خواست تا از آن خارج شود، آن را می‌کشند و از بین می‌برند.

«مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطیئَتُهُ فَأُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ»[2]

کسانى که کار بد کنند و خطاهایشان آنان را احاطه کند، اهل آتش‌اند و در آن جاودان خواهند بود.

---

[1] المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏1، ص: 216

[2] سوره بقره، آیه 81