انفاق نکردنی که از انفاق کردن بهتر است
درسی از صفحه چهل و چهارم قرآن کریم
خداوند در قرآن کریم میفرماید:
«قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَیْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ یَتْبَعُها أَذىً»
گفتار پسندیده (در برابر نیازمندان) و عفو و گذشت (از خشونتهاى آنان) از بخششى که آزارى به دنبال آن باشد بهتر است.
«قَوْلٌ مَعْرُوفٌ» معنى وسیعى دارد و هرگونه سخن نیک، دلدارى و دلجویى و راهنمایى را شامل مى شود.[1]
واژه ى «مغفرت» هم یا به معناى «عفو و گذشت» در برابر خشونت حاجتمندان و یا به معناى پوشاندن و پنهان کردن اسرار حاجتمندان آبرومند است.[2]
مراد خداوند از این آیه این است که وقتى مى خواهى سائل را رد کنى با زبانى خوش رد کنى، مثلاً دعایش کنى که خدا حاجتت را برآورد و اگر سائل لفظى خلاف ادب گفت باید چنان رفتار کنى که او خیال کند سخن زشتش را نشنیده اى و آن دعاى خیر و این چشم پوشى ات از سخن زشت او، بهتر از آن است که به او صدقه اى بدهى و به دنبالش آزار برسانى.[3]
[1] تفسیر نمونه، آیتالله مکارم شیرازی؛ ج2، ص 321
[2] تفسیر قرآن مهر، رضایى اصفهانى، ج2، ص 297
[3] المیزان فی تفسیر القرآن، ج2، ص: 389
