هرگز نیکوکار واقعی نمی‌شوید مگر اینکه ...
درسی از صفحه شصت و دوم قرآن کریم
یکی از صفات نیکوکاران این است که از چیزی که خودشان دوستش دارند انفاق می‌کنند:
«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیمٌ»[1]
(شما هرگز به حقیقت برّ و نیکى نمى رسید مگر اینکه ازآنچه دوست مى دارید درراه خدا انفاق کنید)[2]
و الّا انفاق کردن از چیزهایی که انسان تعلق و علاقه‌ای نسبت به آنها ندارد چندان هنر نیست.
مصداق اتم این نیکوکاران، اهل‌بیت علیهم‌السلام بودند؛ همان کسانی که سه روز روزه گرفتند و در هر سه روز هنگام افطار نیازمندی به در خانۀ آنها آمد و آنها باوجود نیاز به غذا، آن را به او دادند:
«وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً»[3]
(آنها غذاى خود را در عین اینکه به آن نیازمندند و دوست دارند به مسکین و یتیم و اسیر مىد هند)[4]
در آیۀ فوق، ضمیر «عَلى حُبِّهِ» به «طعام» بازمی‌گردد؛ یعنى در عین اینکه علاقه به طعام دارند آن را انفاق مى کنند.[5]
در احوال امام حسن مجتبی علیه‌السلام نیز روایت شده آن حضرت در طول عمر خود، سه بار تمام اموال خود حتی کفش‌هایشان را نصف کردند و نصف آن را درراه خدا انفاق نمودند.[6]