بلای عجیبی که بنی‌اسرائیل به‌خاطر نافرمانی دچار آن شدند!
درسی از صفحه صد و دوازدهم قرآن کریم
خداوند در قرآن کریم و در آیات 20 تا 26 سوره مائده، ماجرای بنی‌اسرائیل و ورود به سرزمین مقدس را یادآور می‌شود.
زمانی که حضرت موسى (علی نبینا وآله و علیه‌السلام) به قوم خود فرمود: «شما به سرزمین مقدسى که خداوند برایتان مقرر داشته است وارد شوید و براى ورود به آن از مشکلات نترسید و از فداکارى مضایقه نکنید».
اما بنی‌اسرائیل در برابر این پیشنهاد حضرت موسى (علیه‌السلام) به روش افراد ضعیف و ترسو و سودجو به او گفتند:
«اى موسى! تو که مى دانى در این سرزمین جمعیتى جبار و زورمند زندگى مى کنند و ما هرگز در آن گام نخواهیم گذاشت تا آنها این سرزمین را تخلیه کرده و بیرون روند، هنگامی‌که آنها خارج شوند ما فرمان تو را اطاعت خواهیم کرد و گام در این سرزمین مقدس خواهیم گذاشت».
حتی دعوت دو نفر از مردان باایمان که براى دفاع از پیشنهاد موسى به پا خاستند را هم نپذیرفتند و گفتند:
«اى موسى تا آن مردم در آن سرزمین هستند ابداً ما داخل آن سرزمین نخواهیم شد و اگر چاره اى جز گرفتن آن سرزمین نیست تو خودت با پروردگارت بروید و با آنان جنگ بکنید ما همین‌جا نشسته ایم»!
موسى که به‌کلی از جمعیت مأیوس شده بود، دست به دعا برداشت و از خداوند جدایى خود از آنها را تقاضا کرد.
سرانجام دعاى موسى به اجابت رسید و بنی‌اسرائیل نتیجه شوم اعمال خود را گرفتند زیرا از طرف خداوند به موسى چنین وحى فرستاده شد که:
«فَإِنَّهَا محُرَّمَةٌ عَلَیهْمْ أَرْبَعِینَ سَنَةً یَتِیهُونَ فىِ الْأَرْضِ» (سوره مائده، آیه 26):
این جمعیت از ورود در این سرزمین مقدس که مملو از انواع مواهب مادى و معنوى بود تا چهل سال محروم خواهند ماند. به‌علاوه در این چهل سال باید در بیابان‌ها سرگردان باشند.
در مورد نحوه عذاب بنی‌اسرائیل که تا چهل سال دچار سرگردانی شدند مطالب متعددی گفته‌شده است.
مثلاً گفته‌اند: از صبح تا شام به‌طرف آن سرزمین راهپیمایى می‌کردند ولی به آن شهر نمی‌رسیدند.
یا اینکه گفته‌اند: آنها به مدت چهل سال در مسافتى به طول شش فرسخ که میان سرزمین مقدس و آن بیابان بود، حیران ماندند؛ به‌طوری‌که راه خروجی نمی‌افتند.
همچنین نوشته‌اند: آنها شب را به صبح و روز را به شب مى رساندند، بدون اینکه بدانند کجا هستند.
برای مطالعه بیشتر مراجعه شود به: مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج3، ص 281