استدلال قرآن بر یکتاپرستی، از طریق لزوم دفع ضرر محتمل
درسی از صفحه صد و سی و سه قرآن کریم
*قُلْ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ أَخَذَ الله سَمْعَکُمْ وَ أَبْصارَکُمْ وَ خَتَمَ عَلى قُلُوبِکُمْ مَنْ إِلهٌ غَیْرُ الله یَأْتیکُمْ بِهِ انْظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الْآیاتِ ثُمَّ هُمْ یَصْدِفُونَ* قُلْ أَ رَأَیْتَکُمْ إِنْ أَتاکُمْ عَذابُ الله بَغْتَةً أَوْ جَهْرَةً هَلْ یُهْلَکُ إِلاَّ الْقَوْمُ الظَّالِمُونَ*[1]
در این دو آیه، روى غریزه دفع ضرر تکیه شده است.[2]
خداوند با طرح دو سؤال تنبه بخش، پیامبرش را مأمور می‌کند تا مشرکین را نسبت به گمراهی‌شان در پرستش بت‌ها آگاه کند:
نخست می‌فرماید: «به آنان بگو اگر خداوند نعمت‌های گران‌بهایش را همچون گوش و چشم از شما بگیرد و بر دل‌هایتان مهر بگذارد و به‌طوری‌که نتوانید میان خوب و بد و حق و باطل تمیز دهید چه کسى جز خدا مىتواند این نعمت‌ها را به شما بازگرداند»؟![3]
سپس می‌فرماید: «به آنها بگو اگر عذاب خداوند ناگهانى و بدون مقدمه و یا آشکارا و با مقدمه، به سراغ شما بیاید آیا جز ستمکاران نابود مىشوند»؟![4]
حال که خدایان پنداری شما نه قدرت دارند نعمت‌های بزرگی همچون حواس و عقل را به شما بازگردانند و نه می‌توانند شما را از عذابی که به خاطر شرک و گناهانی که مرتکب شده‌اید گریبان‌گیرتان خواهد شد نجات دهد، پس چرا غیر خدا را به خدایی برمی‌گزینید؟!