قصیدۀ مشهور فرزدق درارۀ امام زین العابدین علیه‌السلام (قسمت اول)

هَذَا الَّذِی تَعْرِفُ الْبَطْحَاءُ وَطْأَتَهُ

وَ الْبَیْتُ یَعْرِفُهُ وَ الْحِلُّ وَ الْحَرَمُ‏

(این همانست که سرزمین بطحاء گام نهادنش را مى‏شناسد. کعبه او را مى‏شناسد و منطقه حرم و بیرون حرم او را مى‏شناسد)

هَذَا ابْنُ خَیْرِ عِبَادِ اللَّهِ کُلِّهِمُ‏

هَذَا التَّقِیُّ النَّقِیُّ الطَّاهِرُ الْعَلَمُ‏

(این پسر بهترین همه بندگان خداوند است. این پرهیزگار پاک و پاکیزه سرشناس است)

هَذَا عَلِیٌّ رَسُولُ اللَّهِ ص وَالِدُهُ‏

أَمْسَى بِنُورِ هُدَاهُ تَهْتَدِی الظُّلَمُ‏

(این على است که پیامبر خدا پدر اوست و با پرتو هدایت او ملتها رهنمود شدند)

إِذَا رَأَتْهُ قُرَیْشٌ قَالَ قَائِلُهَا

إِلَى مَکَارِمِ هَذَا یَنْتَهِی الْکَرَمُ‏

(هر گاه قریش او را مى‏بیند سخنگوى آن مى‏گوید، کرم به مکارم این شخص پایان مى‏پذیرد و مى‏رسد)

یُنْمِی إِلَى ذِرْوَةِ الْعِزِّ الَّتِی قَصُرَتْ‏

عَنْ نَیْلِهَا عَرَبُ الْإِسْلَامِ وَ الْعَجَم‏

(نسب او به آن اوج عزتى مى‏رسد که نسب تمام اعراب مسلمان و غیر عرب از رسیدن به آن باز مى‏ماند و کوتاه‏تر است)

یَکَادُ یُمْسِکُهُ عِرْفَانَ رَاحَتِهِ‏

رُکْنُ الْحَطِیمِ إِذَا مَا جَاءَ یَسْتَلِمُ‏

(هر گاه مى‏آید که رکن حطیم را دست بکشد، رکن به سبب شناختن دست او مى‏خواهد آن را بگیرد و رها نکند)

یُغْضِی حَیَاءً وَ یُغْضَى مِنْ مَهَابَتِهِ‏

فَمَا یُکَلِّمُ إِلَّا حِینَ یَبْتَسِمُ

(او از آزرم چشم فرو مى‏بندد و از هیبت او چشمها فرو بسته مى‏شود و با او سخن گفته نمى‏شود مگر آنگاه که لبخند بر لب دارد)

‏یَنْشَقُّ نُورُ الدُّجَى عَنْ نُورِ غُرَّتِهِ‏

کَالشَّمْسِ تَنْجَابُ عَنْ إِشْرَاقِهَا الظُّلَمُ

(جامه ظلمت از پرتو پیشانى او چاک مى‏شود، همچنان که از دمیدن خورشید تاریکیها از میان مى‏رود)

بِکَفِّهِ خَیْزُرَانٌ رِیحُهُ عَبِقٌ

مِنْ کَفِّ أَرْوَعَ فِی عِرْنِینِهِ شَمَمٌ‏

(در دست او خیزرانى (چوبدستى خیزران) است که بوى آن دلاویز است، در دستى که دل صاحب آن خردمند و بینى او برآمده (کنایه از علو مقام) است)

مُشْتَقَّةٌ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ نَبْعَتُهُ

طَابَتْ عَنَاصِرُهُ وَ الْخِیمُ وَ الشِّیَمُ‏

(پرتو رخشان او از پرتو رسول خدا مشتق است و همه عناصر و خوى و سرشتهاى او پاکیزه است)

حَمَّالُ أَثْقَالِ أَقْوَامٍ إِذَا فُدِحُوا

حُلْوُ الشَّمَائِلِ تَحْلُو عِنْدَهُ نِعَمٌ

(بر دوش کشنده بارهاى اقوام به هنگام سختى است. خویهاى او همه شیرین و نعمتها نزدیک او شیرین‏تر است)

هَذَا ابْنُ فَاطِمَةَ إِنْ کُنْتَ جَاهِلَهُ‏

بِجَدِّهِ أَنْبِیَاءُ اللَّهِ قَدْ خُتِمُوا

(اگر تو او را نمى‏شناسى، پسر فاطمه است و با پدر بزرگ او پیامبران ختم شده‏اند)

هَذَا ابْنُ فَاطِمَةَ الْغَرَّاءِ نِسْبَتُهُ‏

فِی جَنَّةِ الْخُلْدِ یَجْرِی بِاسْمِهِ الْقَلَمُ‏

(این مرد پسر فاطمه غرّاء است و در بهشت جاویدان به نامش قلم جاری شده است) ...

(ادامه شعر در پست بعدی)