مردم بندگان دنیا هستند و در دوران آزمایش دینداران کمیاب شوند
از حضرت اباعبدالله علیه‌السلام روایت شده که در مسیر کربلا در منزلی به نام ذى‌حسم فرمودند:
«إِنَّ هَذِهِ الدُّنْیَا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَ تَنَکَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ یَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ کَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعَى الْوَبِیلِ»
(این دنیا دگرگون و ناآشنا شده، نکوئی‌هایش پشت کرده و جز مقدار ناچیزى از نیکو‌یی‌ها، همانند تهمانده ظرف، و زندگى پستى همچون چراگاهى از آن باقى نمانده است).
«أَ لَا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لَا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَا یُتَنَاهَى عَنْهُ لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ اللَّهِ مُحِقّاً
(مگر نمىبینید کسى به حق رفتار نمىکند و از باطل دست نمىکشد تا مؤمن به‌درستى در مرگ و لقاء خدا رغبت کند [یا اینکه: به طورى که مؤمن حق دارد که به مرگ و دیدار خدا مشتاق باشد]).
«فَإِنِّی لَا أَرَى الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ لَا الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَماً»
(من مرگ را جز سعادت نمىبینم و زندگى با ستمکاران را جز محنت نمىدانم).
«إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ[1] یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُونَ»[2]
(مردم بندگان دنیا هستند، دین لعابى است که تا زندگى روبه‌راه است، به دور زبان مىگردانند و چون دوران آزمایش رسد دینداران کمیاب شوند).
