«صادقین» که خداوند در قرآن کریم مؤمنین را به همراهی با آنان دستور داده است چه کسانی هستند؟

درسی از صفحه دویست و شش قرآن کریم 

خداوند در قرآن کریم مؤمنین را به همراهی با صادقین که به معنی پیروی از آنان است، دستور داده است:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ»[1] [اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، و با صادقان باشید].

صداقت در این آیه به صورت مطلق آمده است و لذا می‌توان آن را در سه حوزۀ گفتار، عقیده و رفتار مطرح کرد.

صداقت در گفتار به معنی راستگویی و مطابقت گفتار با واقعیت است؛

صداقت در اعتقاد به معنی مطابقت آن با واقع و نفس الامر است؛

صداقت در افعال و رفتار به معنی هماهنگی ظاهر با باطن و عمل کردن انسان به آنچه به آن اعتقاد دارد است.[2]

لذا هرگاه عقیده، قول و عمل انسان با معیارهای حق هم‌آهنگ باشد، او صادق است.[3]

هر چند صادق بودن و متصف شدن به صفت صداقت مورد سفارش خداوند است ولی آنچه در این آیه به آن دستور داده شده است، همراهی با صادقین است (کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ).

مقصود از صادقین کسانی هستند که صادق بودن آن‌ها معلوم است و این ویژگی جز در مورد معصوم تحقق نمی‌یابد.[4] همچنین دستور به تبعیت مطلق از غیر معصوم بر خلاف حکمت خداوند است؛ چرا که تبعیت از غیر معصوم گاهی موجب گمراهی تبعیت کننده می‌شود.

---

[1] سوره توبه، آیه 119

[2] بر گرفته از «امامت در بینش اسلامی»، علی ربانی گلپایگانی، ص 273 و 274

[3] الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏2، ص: 320

[4] در بینش اسلامی»، علی ربانی گلپایگانی، ص 274