- ۱ نظر
- ۲۲ شهریور ۹۹ ، ۱۷:۱۳
1381 سال قمری از حادثه عاشورا میگذرد.
هفتادودو نفری که نه حکومت دست آنان بود و نه تعدادشان با خصم برابری میکرد، روزبهروز محبوبتر میشوند
و سیهزار نفری که تمام عِده و عُدهی خود را برای مقابله با این گروه اندک فراهم کردند؛ بیشازپیش منفورتر میگردند.
کار که برای خدا باشد، خدا دلها را بهسوی انسان هدایت میکند.
در یک گزارش تاریخی دربارۀ بازار آهنگران کوفه چند روز قبل از عاشورا و تیرهایی که برای جنگ با حضرت سیدالشهدا آماده میکردند چنین آماده است:
خون پیکرهی حق در طول تاریخ از قلب عاشوراست و اگر حقیقت را بخواهی، هنوز روز عاشورا به شب نرسیده است ...
دستانت را فدا کردی تا دستگیر عالمیان باشی ...
آنطون بارای مسیحی: اگر حسین علیهالسلام از آن ما (مسیحیان) بود، در هر سرزمینی برای او بیرقی برمیافراشتیم و در هر روستایی برای او منبری بر پا میداشتیم و مردم را با نام حسین علیهالسلام به مسیحیت فرامیخواندیم.
امام امت را نه کفار به شهادت رساندند و نه قوم یهود.
بضعة الرسول (ص) را همین امت مسلمان و بلکه خواص آن به قتل رساندند!
حب دنیا و حب مقام که دل را فرابگیرد, فجیع ترین و دورازانتظارترین کارها نیز بر انسان آسان می شود.
#عمر بن سعد
چه حکیمانه گفتهاند: «شَرَفُ المکانِ بالمکین»!
قداست کربلا به سبب قداست ساکنین آن است؛
همان کسانی که کرب و بلای آن را برای زنده نگهداشتن دین خدا، عاشقانه به جان خریدند؛
و اگر تو نیز در هرجایی و در هر موقعیتی که هستی به یاری دین خدا برخیزی، همانجا کربلاست؛
«کُلُّ أرضٍ کربلاء» هم یعنی همین.