نتیجۀ دنیاطلبی و آخرت‌طلبی از زبان قرآن

مَنْ کانَ یُریدُ حَرْثَ‏ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فی‏ حَرْثِهِ وَ مَنْ کانَ یُریدُ حَرْثَ‏ الدُّنْیا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصیبٍ  (الشوری : 20)

کسى که زراعت آخرت را بخواهد، به کشت او برکت و افزایش می‌دهیم و بر محصولش می‌افزاییم؛ و کسى که فقط کشت دنیا را بطلبد، کمى از آن به او می‌دهیم، امّا در آخرت هیچ بهره‌اى نخواهد داشت.

در این آیه با یک تشبیه زیبا، مردم جهان را در برابر روزیهاى پروردگار و چگونگى استفاده از آن، به کشاورزانى تشبیه مى‏کند که گروهى براى آخرت کشت مى‏کنند، و گروهى براى دنیا، و نتیجه هر یک از این دو زراعت را مشخص مى‏کند.

مى‏فرماید: «کسى که زراعت آخرت را طالب باشد به او برکت می‌دهیم و بر محصولش می‌افزاییم و آن‌ها که فقط براى دنیا کشت کنند (و تلاش و کوششان براى بهره‌گیرى از این متاع زودگذر و فانى باشد) تنها کمى از آنچه را می‌طلبند به آن‌ها می‌دهیم اما در آخرت هیچ نصیب و بهره‌اى نخواهند داشت.

به این ترتیب نه دنیاپرستان به آنچه می‌خواهند م‌یرسند و نه طالبان آخرت از دنیا محروم می‌شوند؛ اما با این تفاوت که گروه اول با دست خالى به سراى آخرت می‌روند و گروه دوم با دست‌هاى پر!

تشبیه جالب و کنایه زیبایى است: انسان‌ها همگى زارعند و این جهان مزرعه ماست؛ اعمال ما بذرهاى آن و امکانات الهى بارانى است که بر آن مى‏بارد؛ اما این بذرها بسیار متفاوت است. بعضى محصولش نامحدود، جاودانى و درختانش همیشه خرّم و سرسبز و پر میوه، اما بعضى دیگر محصولاتش بسیار کم، عمرش کوتاه و زودگذر و میوه‌هایى تلخ و ناگوار دارد.

(برگزیده تفسیر نمونه، ج‏4، ص 337 و 338)