پیام امام حسین علیه‌السلام به کسانی که دچار مصیبت شده‌اند
از امام سجاد علیه‌السلام نقل شده که فرمود: شبى که پدرم در فرداى آن شب به شهادت رسید بیمار بودم و عمه‌ام زینب سلام‌الله علیها از من پرستارى مى‌کرد. در این حال پدرم خود را از اصحاب کنار کشیده به خیمه آمد، درحالی‌که جُوَیْن غلام ابوذر غفاری همراهش بود و شمشیر آن حضرت را اصلاح و آماده می‌کرد و خود آن حضرت نیز این اشعار را می‌خواند:
یَا دَهْرُ أُفٍّ لَکَ مِنْ خَلِیلِ
کَمْ لَکَ بِالْإِشْرَاقِ وَ الْأَصِیلِ
مِنْ صَاحِبٍ أَوْ طَالِبٍ قَتِیلِ
وَ الدَّهْرُ لَا یَقْنَعُ بِالْبَدِیلِ
وَ إِنَّمَا الْأَمْرُ إِلَى الْجَلِیلِ
وَ کُلُّ حَیٍّ سَالِکٌ سَبِیلِی
«آه از دوستى تو اى روزگار! چه‌بسا یاران و جویندگانى را که در بامداد و شامگاهت کشته نهادى. آرى روزگار به‌جای آنان دیگرى را نپذیرد. راستى که پایان کار دست خداى جلیل است و هر زنده‌اى باید این راه را طی کند»
امام سجاد علیه‌السلام ادامه دادند: آن حضرت دو یا سه بار این اشعار را تکرار فرمود. من فهمیدم پدرم چه مى‌گوید. ازاین‌رو گریه گلویم را فشرد ولى جلوى گریه خود گرفته و آرامش خود را حفظ کردم و چیزى نگفتم و دانستم که بلا نازل‌شده است. عمّه‌ام زینب نیز شنید و چون زن و داراى رقّت و بى‌تابى بود نتوانست خوددارى کند. برخاست و بى‌اختیار به‌جانب آن حضرت شتافت و بی‌تابی کرد و بى‌هوش افتاد.
امام علیه‌السلام به‌سوی او برخاست و آب به صورتش پاشید (تا به هوش آمد) و فرمود:
«یَا أُخْتَاهْ اتَّقِی اللَّهَ وَ تَعَزَّی بِعَزَاءِ اللَّهِ وَ اعْلَمِی أَنَّ أَهْلَ الْأَرْضِ یَمُوتُونَ وَ أَهْلَ السَّمَاءِ لَا یَبْقَوْنَ وَ أَنَّ کُلَّ شَیْءٍ هَالِکٌ إِلَّا وَجْهَ اللَّهِ الَّذِی خَلَقَ الْخَلْقَ بِقُدْرَتِهِ وَ یَبْعَثُ الْخَلْقَ وَ یَعُودُونَ وَ هُوَ فَرْدٌ وَحْدَهُ أَبِی خَیْرٌ مِنِّی وَ أُمِّی خَیْرٌ مِنِّی وَ أَخِی خَیْرٌ مِنِّی وَ لِی وَ لِکُلِّ مُسْلِمٍ بِرَسُولِ اللَّهِ ص أُسْوَةٌ»[1]
«خواهرم! تقواى خدا پیشه ساز و خود را به صبر خدا بسپار و بدان که زمینیان مى‌میرند و آسمانیان پایدار پیام امام حسین علیه‌السلام به کسانی که دچار مصیبت شده‌اند و هر چیزى نابود است جز ذات خدا که باقدرت خود زمین را آفرید و خلایق را برمى‌انگیزد تا بازآیند و او یگانۀ بى‌همتاست. پدرم بهتر از من بود؛ مادرم بهتر از من بود؛ برادرم بهتر از من بود (که رفتند) و من و ایشان و بر هر مسلمانى لازم است که از پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله تأسّى کند».
این کلمات امام حسین علیه‌السلام سرمشقی است برای تمام کسانی که دچار مصیبت و یا دچار از دست دادن عزیزی شده اند.
اینکه انسان بداند همه حتی فرشتگان نیز می‌میرند و آنچه باقی خواهد ماند خداوند متعال است؛ اینکه انسان بداند اگر قرار بود کسی در این دنیا باقی بماند، باید رسول خدا صلی الله علیه و آله و اهل بیت معصومین علیهم السلام که بهترین مخلوقات خدا بودند باقی می‌ماند، درحالی‌که همه آنها نیز فانی هستند؛ و اینکه بداند دنیای باقی عالم آخرت است که دیگر در آن فراق و جدایی نیست؛ در آنجا از غم و غصه خبری نیست.
شنیدن این جملات به انسان مصیبت زده آرامش می‌دهد که این مصیبت و فراق چند روزه دنیا را تحمل کند؛ چراکه اگر صبر کند و خدا را اطاعت نماید خداوند او در دنیایی ابدی به تمام خواسته هایش خواهد رساند و او را از هر غم و غصه ای رها خواهد کرد.