آزادمردی
بعضی از محاسن اخلاقی نشئت‌گرفته از فطرت و سرشت انسان است؛ طوری که حتی اگر انسان معتقد ه هیچ دین و آئینی نباشد، به خاطر انسان بودنش از این ویژگی‌ها برخوردار است.
ازجملۀ این خصوصیات، «حُرّیت» است. حریت یعنی آزادگی؛ یعنی آزاد بودن و جدا بودن از هرگونه پستی و دنائتی که مخالف با انسانیت انسان است.
حفظ حرمت و تعدی نکردن به مال و ناموس دیگران هم جلوه‌ای از حُریت است؛ علی‌الخصوص اگر طرف مقابل انسان کسی باشد که دستش از محافظت اموال و نوامیسش کوتاه شده باشد و اهل‌بیت او هیچ حامی و پناهی نداشته باشند. فطرت سالم و وجدان انسان به‌روشنی حکم می‌کند که حتی اگر طرف مقابل انسان دشمن‌ترین دشمنانش باشد، به اهل‌بیت او که هیچ گناه و تقصیری ندارند تعرض ننماید.
در روز عاشورا، زمانی که یاران حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام به شهادت رسیدند، در هنگامی‌که آن حضرت یکه و تنها با یزیدیان پیکار می‌کردند، شمر و همراهانش (لعنهم الله) به‌طرف حضرت یورش بردند و بین ایشان و خیمه اش حائل شدند.
در این هنگام آن حضرت خطاب به آنان فرمودند:
«ویلکم! إن لم یکن لکم دین و کنتم لا تخافون یوم المعاد فکونوا فی أمر دنیاکم احرارا ذوی أحساب! امنعوا رحلی و أهلی من طغامکم و جهالکم»![1]
واى بر شما! اگر دین ندارید و از روز معاد نمى هراسید [لااقل] در کار دنیایتان آزادمرد و بزرگ‌زاده باشید! جلوى مردان پست و افراد جاهلتان را از [تجاوز به] خانه و کاشانه و اهل‌بیتم بگیرید.
