چه بد فهمید‌ه‌اند کسانی که خود را پیرو حسین علیه‌السلام می‌دانند، بدون اینکه کاری به حکومت داشته باشند؛ نه از حکومت اسلامی حمایت می‌کنند و نه باری از آن را به دوش می‌کشند!
مگر سیدالشهدا علیه‌السلام برای امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر قیام نکرد؟!
چه امربه‌معروف و نهی از منکری والاتر از تشکیل حکومت اسلامی؟!
حکومتی که معروف‌ها زیر بیرق آن گسترش می‌یابند و منکر‌ها با قوانین و نظارت آن ترک می‌شوند.
نوبت به «عَمرو بن قُرطه انصارى» رسید.
هر تیری و شمشیری که به سمت امام می‌آمد را به جان می‌خرید،
ولی باز در دلش دلهره بود که نکند برای امامش کم گذاشته باشد!
از شدت جراحت که بی‌رمق شد، با نگاهی عاشقانه به حسین (علیه‌السلام) عرضه داشت:
«آیا به عهد خود وفا کردم»؟
پای دفاع از امام و دین که باشد، جان نیز بی‌ارزش است.
به راستی، ما برای امام زمان‌مان چه کرده‌ایم؟!
سیدالشهدا علیه‌السلام در راه اصلاح تحریف‌هایی که در دین ایجاد شده بود شهید شد؛ درحالی‌که عده‌ای با تحریف در عزاداری، برای آن حضرت عزا می‌گیرند! جالب نیست؟!
«مپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزموده‌اند و لا غیر… صحرای بلا به وسعت همه‌ی تاریخ است»!
در روزی که حتی غریبه ها هم با یکدیگر برادر می شوند،
تعجب از دو برادری که در چنین روزی با یکدیگر مثل غریبه هستند!
فقط هوای نفس می تواند چنین شگغتی را رقم بزند!
بیاییم به شکرانه ی یک نعمت مشترک که همه مان از آن بهره مندیم، یکدیکر را ببخشیم و رابطه ی بین خودمان را اصلاح کنیم ...
و آن نعمت چیزی نیست جز محبت امیرالمؤمنین علی علیه السلام که در دل همه ی ما وجود دارد.
شاید شنیده یا دیده باشید که تمامی روزهای هفته به نام رسول خدا و ائمه معصومین علیهم‌السلام نامگذاری شده اند.
به همین مناسبت است که مرحوم سید بن طاووس برای هر یک از آن حضرات در روز مخصوص خودشان زیارتی را نقل کرده است.[1]
یکی از مستندات این نامگذاری روایتی از حضرت امام هادی علیه السلام است که در منابع روایی شیعی نقل شده است...
روزی متوکل از ابن سکیت تقاضا کرد تا سؤال که برای مشکل بود را از حضرت امام هادی علیه السلام بپرسد و جواب آن را برایش بیاورد.
آن سؤال عبارت بود از اینکه: چرا خداوند حضرت موسى علیه‌السلام را با عصا و حضرت عیسى علیه‌السلام را با شفا دادن انسان کر و مبتلا به مرض پیسی و زنده کردن مرده‌ها فرستاد و حضرت محمد صلی الله علیه و آله را با قرآن و شمشیر فرستاد؟!
امام هادی علیه‌السلام در پاسخ به این سؤال فرمود:
یکی از کرامات ائمه معصومین اهل‌بیت رسول خدا علیهم‌السلام این بود که به خواست خداوند، حیوانات درنده به این حضرات آسیبی وارد نمی‌کردند.
در ادامه این نوشته، حکایتی شنیدنی در مورد را نقل می‌کنیم:
در تاریخ آمده است که امام هادی علیه‌السلام با خواندن اشعاری در ذم دنیاگرایی و هواپرستی، این متوکل را چنان منقلب کردند که این شخص ظالم و جبار باآن‌همه سنگدلیی گریه کرد ...
غروب نزدیک می‌شود و توگویی تقدیر زمین از همین حاشیه‌ی اروندرود است که تعیین می‌گردد ...
از امیرالمؤمنین علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
بدترین مردم کسی است که خود را بهترین مردم بداند.
از حضرت امام صادق علیه‌السلام نقل کرد که فرمود على بن الحسین علیه‌السلام می‌فرمود:
نوشیدن هیچ نوشیدنى بر من گواراتر از فروبردن خشم نیست که متعاقب آن صبر باشد هرگز مایل نیستم معامله کنم فروبردن چنین خشمى را با شتران سرخ‌موی.
کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام‌ها؛ نه! کربلا حرم حق است و هیچ‌کس را جز یاران امام حسین راهی به‌سوی حقیقت نیست ...
وقتی حضرت ابراهیم علیه‌السلام به «مشعرالحرام» آمد تا پسرش را قربانى کند، شیطان به دنبال او شتافت ...
مراسم حج درواقع عبادتى را نشان مى دهد که عمیقاً با خاطره مجاهدات ابراهیم علیه‌السلام و فرزندش اسماعیل علیه‌السلام و همسرش هاجر آمیخته است ...
حضرت على علیه‌السلام به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله عرض کرد: «شما عقیل را خیلى دوست دارید»!
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: آرى به خدا سوگند دو محبت به او دارم ...
حضرت مسلم بن عقیل پسرعمو و سفیر حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام قبل از شهادتشان، وقتی در کوفه توسط لشکریان ابن زیاد لعنة الله علیه دستگیر شدند، وصایایی فرمودند.
یکی از وصیت‌های آن بزرگوار خطاب به عمر بن سعد که با او خویشاوندی داشت این بود که ..
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
مدت زندگی مردم بیشتر با احسان و نیکوکاری‌شان تعیین می‌شود تا با عمر مقدر؛ و بیش از آنکه به سبب فرارسیدن اجل خود بمیرند براثر گناهان خویش می‌میرند.
باوجود افرادی همچون «حبیب بن مُظاهِر» و «مُسلِم بن عِوسَجَة» در کوفه که از سران شیعیان کوفه و دارای ایمان راسخ و فضائل فراوانی بودند، چرا حضرت مسلم در کوفه بی‌پناه ماند و کسی به یاری‌اش نرسید؟
حضرت امام حسین علیه‌السلام هنگام مسلم‌بن‌عقیل به سوی کوفه، نامه‌ای به مردم کوفه نوشت و در آن نامه حضرت مسلم را چنین توصیف نمود ...
در روایت است که على علیه‌السلام به رسول خدا صلّی الله علیه و آله عرض کرد: «شما عقیل را خیلى دوست دارید»!
رسول خدا (ص) پاسخ داد:
امام باقر علیه‌السلام فرمودند:
فضیلتی مانند جهاد نیست و جهادی همتای مبارزه با هوای نفس نیست.
زراره گوید: به امام باقر (علیه‌السلام) عرض کردم: مردى کار خیرى مىکند و دیگرى او را مىبیند و این صاحب کار از اطلاع آن شخصِ دیگر شاد مىشود؟ حضرت فرمودند:
امام باقر علیه‌السلام فرمودند:
مباد فرصت (خیر) را از دست بدهى؛ زیرا این میدانى است که (ناپیمودنش) براى رهسپارانش زیان به بار می آورد.
از ابى الربیع شامى روایت شده که امام باقر علیه‌السلام به من فرمود:
واى بر تو اى ابا ربیع! مبادا ریاست بخواهى. مبادا گرگى کنى و به نام ما، مال مردم را بخورى که خدا تو را فقیر سازد. درباره ما مگو آنچه خود درباره خود نگفتیم، زیرا تو به‌ناچار (در قیامت) بازداشت و بازخواست شوى و اگر راست‌گو باشى، ما تو را تصدیق کنیم و اگر دروغ‌گو باشى، تو را تکذیب کنیم.
امام باقر علیه‌السلام فرمودند:
کسى که وضع ظاهرش بهتر از حال باطنش باشد ترازوى اعمالش سبک است.
امام باقر علیه السلام فرمودند:
مهر قلبى برادرت [نسبت به تو را] با ارزیابى مهر قلبى تو به برادرت بشناس.
